باورهای نادرست: مراکز سرطان

1- باور نادرست: تحقیقات سرطان بیهوده است.

درست: آنکولوژی علم مطالعه و درمان سرطان است و سریعترین شاخه علم پزشکی از نظر تغییرات است. اگرچه هنوز علت سرطان مبهم است تحقیقات پیشرفته بین رشته ای موجب گسترش میدان مبارزه با سرطان شده است. تحقیقات سرطان موجب بروز ملکولهای جدیدی شده است که با ترکیب تارگت تراپی و هورمون درمانی با گزینه های بهتر جراحی، رادیوتراپی و شیمی بر طول عمر عاری از بیماری افزوده است.

2- باور نادرست: بازار آزاد نوآوری را خفه می‌کند.

درست: برخی می‌گویند که یک شرکت بزرگ نوآوری‌ها را از رقبای احتمالی می‌خرد تا سهم بازارش را حفظ کند. ولی به عنوان یک اصل، در بازارِ رقابتی دغدغه‌ی اولیه‌ی یک بنگاه سهم از بازار نیست، بلکه سوددهی است. اگر یک نوآوری سودده باشد دلیلی ندارد کسی آن را به بازار عرضه نکند. ممکن است شرکت الف اختراع جدیدی را از شرکت ب بخرد به این دلیل که جایگاه بهتری برای بازاریابی آن دارد؛ ولی بعد بر او معلوم شود که آن نوآوری سوددهی خوبی ندارد، و از عرضه‌‌ی آن به بازار پرهیز کند. [اما این به معنای این نیست که بنگاهِ خریدارِ نوآوری آن را از رقیب‌اش خریده به این قصد که تنها رقیب‌اش را از آن محروم کند و این‌گونه فقط سهم خود را در بازار حفظ کند.] اگر آن بنگاه به اقتضای شرایط چنین کند، با این کار به خفه کردنِ نوآوری برنخاسته، بلکه با این کار تنها از زیانی جلوگیری کرده است. هیچ تیم فوتبالی یک بازیکن را از تیم دیگر نمی‌خرد تا او را نیمکت‌نشین‌ کند، بلکه می‌خرد تا به بازی‌اش بگیرد و پیروزی‌های بیشتری حاصل کند. اما اگر بعد از خریداری و انتقال بازیکن، حسب شرایطی تیم خریدار تصمیم به نیمکت‌نشین کردن آن بازیکن بگیرد، برای این نبوده که فقط تیم فروشنده را از آن بازیکن محروم کند. بلکه احتمالاً به این دلیل بوده آن بازیکن—به هر علتی—بعد از انتقال به تیم جدید نمی‌توانسته بازی خوبی در تیم جدید عرضه کند.

3- باور نادرست: بازار آزاد نیکوکاری و همدلی را تضعیف می‌کند.

درست: عجیب است که برخی فکر می‌کنند در یک نظام اجتماعی که تمام‌اش برپایه‌ی کنش و واکنش مختارانه و عدم‌تعرض بنا شده باشد، فعالیت داوطلبانه‌ی غیربازاری پروبال نخواهد گرفت. شاید دلیل‌اش این باشد که بسیاری، از جمله شمار زیادی از آزادی‌خواهان، خود به‌اشتباه می‌پندارند که هسته‌ی مرکزی اندیشه‌شان این است: «پا روی دم من نگذار!»، درحالی که به باور من این حرف به حقیقت نزدیکتر است که «پا روی دم دیگری نگذار!» در یک جامعه‌ی غیرآزاد، نیکوکاری معمولاً محدود است به کسانی که آن‌ها را به خوبی می‌شناسید—یعنی دور و بری‌های خودتان—اما بازار آزاد ارتباطات ما را وسیع‌تر می‌کند. همان‌طور که دیردره مک‌کلاسکی توصیف کرده است، «فضیلت‌های بورژوا» بسی فراتر از دودوتاچهارتا کردن صرف است. اما از این‌ها گذشته، نیکوکاری در حق دیگران ممکن نیست مگر این‌که پیش از آن ثروتی خلق شده باشد. و هیچ نظام اجتماعی بهتر از آن نظامی که بر دادوستد آزادانه بنا شده، خلق ثروت را ممکن نمی‌کند. این مسأله را دهه‌ها تحقیق مکرراً اثبات کرده است.

4- باور نادرست: شرکت در کارآزمایی های بالینی یک ریسک است.

درست: کارآزمایی های بالینی دقیقا توسط پزشکان و مراقبین کنترل میشود و جزئیات بدقت مستند میشود. این کارآزمایی ها با فیلتر های اخلاق پزشکی  پایش میشوند و داروهای مورد آزمایش قبلا مراحل تعیین عوارض را طی کرده اند. برای بیماران سرطانی که به درمانهای استاندارد پاسخ مناسب نداده اند این کارآزماییها گزینه مناسبی هستند تا امید به درمان را در خود زنده نگه دارند.

5- باور نادرست: هر چیز که در نظام داد و ستد آزاد اتفاق بیفتد مورد تأیید هواخوانِ این نظام است.

درست: من پیشتر هم گفته‌ام که یک جامعه‌ی آزاد در حضور مدارای رادیکال و نقّادی رادیکال است که شکوفا می‌شود. یکی از جلوه‌های نقادیْ رقابتِ آزاد بین کالاها و خدمات در بازار است. اگر چیزی را دوست دارید آن را می‌خرید و اگر دوست ندارید نمی‌خرید. [این‌گونه با خریدن یا نخریدن دارید نقادی می‌کنید.] ولی یک جامعه‌ی آزاد مدارا نیز می‌کند: «پا روی دم دیگران نگذار!» من نمی‌خواهم پسرم متامفتامین مصرف کند، ولی مایل ام اجازه فروش آزادش را بدهم و با فروش آزادش مدارا کنم. یکی از ریسک‌هایی که در یک جامعه‌ی آزاد می‌پذیریم این است که به خودمان و به دیگران اجازه‌ی اشتباه کردن می‌دهیم. چرا؟ شاید چون هیچ‌وقت نمی‌توانیم یقین داشته باشیم که کدام کار اشتباه است و کدام نیست. در یک جامعه‌ی آزاد، حتی اگر درباره‌ی چیزی حس اطمینان کنیم، باز از به خدمت گرفتن بازوی دولت برای تحمیل باورهای خود بر دیگران حذر می‌کنیم. درست است که درباره‌ی اصول مالکیت شخصی و عدم ‌تعرضِ فیزیکی کوتاه نمی‌آییم، ولی با بقیه‌ی چیزهایی که با آن موافق نیستیم مدارا می‌کنیم (و در عوض، به‌طور صلح‌آمیز آن‌ها را به نقد می‌کشیم).

6- باور نادرست: داد و ستد آزاد باعث برآمدن انحصار می‌شود.

درست: البته در فرآیند رقابتی در بازار ممکن است گاه یک ‌صنعتِ تک‌بنگاه سربرآورد. معمولاً این موارد زیاد پابرجا نمی‌مانند، ولی اگر هم بمانند این مسأله لزوماً بد نیست. منظور من از صنعتِ تک‌بنگاه وجود تک فروشنده‌ای است که منحصراً یک محصول خاص را به بازار عرضه می‌کند. در اقتصاد رقابتی صنعتِ تک‌بنگاه به دو دلیل سربرمی‌آورد: الف) یک بنگاه رقبا را به واسطه‌ی کارآمدی بیشتر‌ش یا به علتِ ارائه‌ی محصول بهتر از بازار کنار می‌زند؛ یا ب) یک کارآفرین برای نخستین بار محصول جدیدی را به بازار عرضه می‌کند [و این‌گونه برای‌ِ خودش یک صنعتِ جدید را پایه‌گذاری می‌کند]. در هر کدام از این موارد، اگر صنعتِ تک‌بنگاه پابرجا بماند بدین معناست که بنگاهِ ارائه‌دهنده‌ی آن محصول کارآمدتر و نوآورانه‌تر از رقبایش عمل کرده است. زمانی که دولت از محل مالیات‌ها به بنگاهی کمک مالی برساند، یا بنگاهی را در مقابلِ رقابت رقبا محافظت کند، البته کارآمدی و نوآوری ضربه می‌خورد. ولی مسلماً این کار در اقتصاد آزادِ غیردستوری اتفاق نمی‌افتد. [مداخله‌ پارتی‌ بازانه‌ دولتی بازار آزاد نیست.]

7- باور نادرست: در نظام اقتصادی دادوستد آزادانه «باید گرگ باشی؛ یا دیگری را می‌خوری یا دیگری تو را می‌خورد». به عبارت دیگر، حرف این است که بازار آزاد افراد را تشویق می‌کند تا با وجدان راحت تقلب کنند و از یکدیگر بدزدند.

درست: حقیقت این است که بازار آزاد در یک چارچوب مشخص از قواعد عمل می‌کند. برخی از این قواعد صریح و صوری و مدوّن هستند، مانند قراردادها یا حقوق مالکیت، و برخی دیگر غیررسمی و ضمنی و نامدوّن—مانند قوانین صداقت، معامله بمثل و رقابت سالم. هیچ مدافع نظام دادوستد آزادانه‌ای را نمی‌یابید که بگوید که هیچ یک از این دو نوع قواعد برای برقراری و حفظِ نظم اجتماعی الزامی نیست و اِعمال مؤثر این قواعد توسط دولت یا حکمرانیِ خصوصی برای دادوستدهای مسالمت‌آمیز ضروی نیست.

8- باور نادرست: پیشرفت در درمان سرطان های پیشرفته بسیار کند است زیرا بین انجمنهای پزشکی و شرکت های دارویی توافقاتی صورت گرفته است.

درست: برخی افراد مبتلا به سرطان و خانواده هایشان فکر می کنند پزشکان درمان سرطان را قایم کرده اند تا از درمان سرطان پول بدست بیاورند. آیا هر فرد منطقی فکر می کند که راز درمان سرطان را می توان برای مدت طولانی مخفی نمود؟ بدیهی است نه. اکنون، بگذارید در این باره یک لحظه فکر کنیم. پرستاران سرطان میگیرند داروسازان سرطان می گیرند. پزشکان و اعضای خانواده این متخصصان سرطان می گیرند. با اینترنت و مودم های با سرعت بالا، غیر قابل تصور است که گروهی از دانشمندان در یک پناهگاه کار می کنند، و درمان و راه حل مشکل سرطان را در دست دارند. ادعای کشف درمان سرطان در فضای مجازی، توسط کلینیکی در مکزیک یا شفا دهنده ای در فیلیپین حقیقت ندارد.