درمان سارکوم بافت نرم

Soft Tissue Sarcoma Treatment

چه پزشکانی سارکوم بافت نرم را درمان می کنند؟

ممکنست شما بسته به مرحله سارکوم بافت نرم و گزینه های درمانتان پزشکان مختلفی را در تیم درمان خود داشته باشید. این پزشکان می توانند تخصص های زیر را داشته باشند:

• جراح استخوان و مفاصل (ارتوپد): پزشکی که بیماریهای سیستم اسکلتی را با جراحی درمان می کند.
• فلوشیپ جراحی سرطان: پزشک متخصص جراحی عمومی که دوره تکمیلی (فلوشیپ) جراحی سرطان را طی کرده و سرطان بافت نرم را با جراحی و درآوردن بافت سرطانی درمان می کند.
• فوق تخصص مدیکال آنکولوژی و هماتولوژی: پزشکی که سرطان بافت نرم را با داروهای شیمی درمانی، تارگت تراپی و ایمونوتراپی درمان می کند و کل برنامه درمان را طرح ریزی می کند.
• متخصص رادیوتراپی آنکولوژی: پزشکی که سرطان بافت نرم را با پرتودرمانی درمان می کند.

ممکنست شما سایر تخصص ها را نیز در تیم درمان سرطان خود ببینید، مانند: پزشک دستیار، پرستار، متخصص تغذیه، روانشناس، مددکار اجتماعی و ... .

درمان سارکوم بافت نرم بر اساس مرحله بیماری:

تنها راه شفای سارکوم بافت نرم خارج سازی آن با جراحی است، بنابراین هرگاه ممکن باشد جراحی بخشی از درمان تمام سارکوماهای بافت نرم است. مهم است که جراح شما و سایر پزشکان در درمان سارکوما ها تبحر داشته باشند. درمان این  تومورها سخت است و نیاز به تجربه و تبحر دارند. مطالعات نشان داده است که زمانیکه بیماران سارکوما در مراکز تخصصی سرطان دارای تجربه درمان سارکوما درمان می شوند نتایج بهتری دارند.

• درمان مرحله I سارکوم بافت نرم:

این ها تومورهای با گرید پایین هستند که ممکنست هر سایزی داشته باشند. تومورهای کوچک (کوچکتر از 5 سانتیمتر) بازو یا اندام ها ممکنست با جراحی تنها درمان شوند. هدف از جراحی خارج سازی تومور با مقداری بافت نرمال اطراف آن است. اگر سلول های سرطانی در لبه های بافت خارج شده دیده شود، *حاشیه مثبت* تلقی می شود و به معنی باقی ماندن مقداری بافت سرطانی است. اغلب بهترین گزینه برای لبه های مثبت جراحی مجدد است. گزینه دیگر پرتودرمانی پس از جراحی است که شانس عود سرطان را کاهش می دهد.

اگر تومور در اندام نباشد (مثلا در سر، گردن یا شکم باشد) خارج سازی کل تومور با بافت نرمال اطراف آن می تواند سخت تر باشد. برای این تومور ها پرتودرمانی با یا بدون شیمی درمانی میتواند قبل از جراحی داده شود.این روش ممکنست تومور را آنقدر کوچک کند که کامل با جراحی قابل خارج سازی باشد. اگر قبل از جراحی پرتودرمانی بکار نرود ممکنست برای کاهش شانس عود تومور بعد از جراحی استفاده شود.

• درمان مرحله II,III سارکوم بافت نرم:

برخی تومورهای مرحله 3 به غدد لنفاوی اطراف کشیده شده اند. اغلب تومورهای مرحله 2 و 3 سارکوما درجه (گرید) بالایی دارند و تمایل به رشد و انتشار سریع دارند. حتی وقتیکه سارکوما هنوز به غدد لنفاوی کشیده نشده است خطر انتشار به غدد لنفاوی یا اعضای دوردست خیلی بالا است. این تومورها تمایل دارند بعد ازجراحی دوباره در همان محل رشد نمایند (عود موضعی).

برای تمام سارکوما های مرحله II,III خارج سازی جراحی تومور درمان اصلی است. اگر غدد لنفاوی نیز سرطانی باشند خارج می شوند. اگر تومور بزرگ باشد یا در جایی باشد که جراحی سخت است، ممکنست بیمار با شیمی درمانی، پرتودرمانی یا هر دو قبل از جراحی درمان شود. برای تومورهای بزرگ بازو یا اندام دادن شیمی درمانی با روش *پرفیوژن ایزوله اندام* یک گزینه است. هدف از درمان کوچک سازی تومور است بنحویکه راحت تر خارج شود. این درمان ها ریسک عود موضعی تومور را کم می کنند.

ممکنست تومورهای کوچکتر ابتدا جراحی شوندو سپس برای کاهش ریسک عود پرتودرمانی بگیرند. گاهی شیمی درمانی هم داده می شود. زمانیکه شیمی درمانی داده می شود اغلب از داروی دوکسوروبیسین (آدریامیسین) استفاده می شود. این دارو ممکنست با ایفوسفامید (آیفکس) و سایر داروها ترکیب شود.

در موارد نادری برای خارج سازی کل تومور نیاز به قطع عضو است. مانند سارکومای مرحله I پرتودرمانی با یا بدون شیمی درمانی می تواند درمواردیکه موقعیت یا سایز تومور یا شرایط کلی بیمار اجازه جراحی را نمی دهد کمک کند. شواهدی وجود دارد که شیمی درمانی پس از جراحی ممکنست به برخی بیماران مرحله II,III سارکوما کمک کند.

• درمان مرحله IV سارکوم بافت نرم:

زمانیکه سارکوما به مکان های دوردست انتشار یافته باشد (M1) در این مرحله است. سارکوماهای مرحله 4 بندرت قابل شفا هستند. اما اگر تومور و تمام مکانهای انتشار آن (متاستاز) با جراحی خارج شود برخی بیماران قابلیت شفا دارند. بهترین شانس موفقیت زمانیستکه انتشار تنها به ریه ها بوده است. هنوز پزشکان در مورد اینکه چه بیماری از این کار سود می برد نظر واحد ندارند. اگر بتوان متاستازها را کامل خارج نمود تومور اصلی نیز باید مانند مرحله 2و3 درمان شود.

برای بیمارانی که تومور اولیه و متاستازهایش با جراحی قابل خارج سازی کامل نیست، اغلب پرتودرمانی و/یا شیمی درمانی برای کاهش علایم داده می شود. داروهای شیمی درمانی دوکسوروبیسین و ایفوسفامید به تنهایی یا با هم در ترکیب با سایر داروها اغلب گزینه اول هستند. اگر دوکسوروبیسین استفاده شود ممکنست با داروی تارگت تراپی اولاراتوماب همزمان داده شود. ممکنست در مواردیکه ترکیب اولیه موثر نیست از جمسیتابین و دوستاکسل استفاده شود. بیماران مبتلا به آنژیوسارکوما  ممکنست از درمان با پکلی تاکسل (تاکسل) یا دوستاکسل (تاکسوتر) با وینورلبین (ناولبین) سود ببرند.

درمان سارکوم بافت نرم عود کرده:

وقتیکه سرطان پس از درمان برمی گردد، عود سرطان نامیده می شود. عود می تواند موضعی (نزدیک محل شروع سرطان) یا دوردست (انتشار به سایر اعضا مانند مغز و ریه) باشد. اگر سارکوما عود موضعی داشته باشد ممکنست با جراحی درمان شود. پرتودرمانی گزینه دیگری است، بخصوص اگر پرتودرمانی بخشی از درمان سرطان اصلی نبوده باشد. اگر قبلا پرتودرمانی خارج از بدن استفاده شده باشد، براکی تراپی ممکنست هنوز یک گزینه باشد.

اگر سارکوما در مکانی دوردست عود نماید ممکنست شیمی درمانی داده شود. اگر سارکوما فقط به ریه ها انتشار یافته باشد، ممکنست بتوان با جراحی تمام آن مناطق را خارج نمود. پرتودرمانی برای درمان سارکومای انتشار یافته به مغز و هر عودی که موجب علایمی مانند درد نماید، استفاده می شود.

درمان تومورهای دسموئید:

اغلب، تومورهای دسموئید سارکوم بافت نرم (سرطان) تلقی نمی شوند زیرا اگرچه می توانند به بافتهای اطراف کشیده شوند و پس از جراحی عود کنند اما به ندرت به اعضای دوردست انتشار می یابند.

برخی از تومورهای دسموئید می توانند بدون درمان برای مدتی تحت نظر گرفته شوند. اگر تومور در حال رشد باشد یا موجب درد و سایر علایم شود درمان داده می شود.

اگر نیاز به درمان باشد و کل تومور قابل خارج سازی باشد اولین درمان اغلب جراحی است. اگر کل تومور خارج شد و لبه ها عاری از تومور بود هیچ درمان اضافه تری لازم نیست. همچنین این تومورها می توانند با پرتودرمانی (بجای جراحی) درمان شوند.

برای تومورهایی که بزرگ هسیتند یا پس از درمان عود کرده اند دارو می تواند موثر باشد. داروی سولینداک، که در حالت عادی برای درمان آرتریت استفاده می شود، می تواند رشد تومور را متوقف نماید یا حتی موجب جمع شدن تومور شود. ممکنست چند ماه طول بکشد تا دارو اثر کند اما تاثیر آن می تواند چند سال دوام داشته باشد. داروهای مهار کننده استروژن (تاموکسیفن، تورمیفن) نیز در برخی بیماران مفید بوده اند. برخی تومورهای دسموئید به شیمی درمانی (دوکسوروبیسین (آدریامیسین) به تنهایی یا همراه با سایر داروها) جواب داده اند. ترکیب متوترکسات و وین بلاستین هم مفید بوده است. اینترفرون، (یک داروی تقویت ایمنی) نیز در برخی موارد با موفقیت استفاده شده است. گزینه دیگر داروی تارگت تراپی بنام ایماتینیب (گلیوِک) است.

"اگر سوالی دارید، بپرسید."