میتوتان

Mitotane

موارد مصرف میتوتان:

میتوتان در درمان کارسینوم بخش قشری غده فوق کلیوی (غیر قابل جراحی) و سندرم کوشینگ استفاده می شود.

مکانیسم اثر میتوتان:

اثر آن ممکن است در ارتباط با کاهش فعالیت غده فوق کلیوی باشد.

فارماکوکینتیک میتوتان:

تقریباً 40-35 درصد جذب خوراکی داشته و در تمام بافتها منتشر می شود. متابولیسم آن کبدی و کلیوی است. نیمه عمر دارو 159-18 روز است. کاهش غلظت 17-هیدروکسی کورتیکوستروئید طی 3-2 روز پس از شروع درمان ممکن است شش هفته طول بکشد . غلظت های پلاسمایی قابل اندازه گیری این دارو حتی 9-6 هفته پس از خاتمه درمان نیز باقی می ماند.

منع مصرف میتوتان:

عوارض جانبی میتوتان:

نارسایی بخش قشری غده فوق کلیوی، تیره شدن پوست، اسهال، سرگیجه، خواب آلودگی، کاهش اشتها، افسردگی روانی، تهوع و استفراغ، بثورات جلدی و خستگی از عوارض شایع میتوتان هستند.

تداخلات دارویی میتوتان:

هشدارهای میتوتان:

• در موارد ابتلا به بیماری های کبدی، کاهش مقدار مصرف دارو ممکن است لازم باشد.
• اگر جراحت، عفونت یا سایر بیماری ها بروز نمایند به علت احتمال بروز نارسایی غده فوق کلیوی، ممکن است به تجویز داروهای استروئیدی نیاز باشد.

توصیه های دارویی میتوتان:

• درمان اولیه تا زمانی که مقدار مصرف تثبیت شود، باید در بیمارستان صورت گیرد .
• مقدار مصرف دارو باید با توجه به میزان حداکثر قابل تحمل برای هر بیمار و مبتنی بر وجود عوارض جانبی و بهبود پاسخ های بالینی تنظیم شود.
• معمولاً در بیماران تحت درمان با میتوتان درمان با گلوکوکورتیکوئیدها نیز به خصوص در درمان طولانی مدت ممکن است لازم شود. پس از خاتمه درمان با میتوتان، تا زمانی که عملکرد بخش قشری غده فوق کلیوی به حالت عادی برنگشته است، درمان با استروئیدها را باید ادامه داد.
• به نظر می رسد که درمان مداوم با حداکثر میزان قابل تحمل میتوتان موثرتر از درمان متناوب است.
• مدت درمان نیز به پاسخ های بالینی بستگی دارد. تنها 15در صد بیمارانی که با حداکثر مقدار قابل تحمل به مدت سه ماه درمان شده ولی به درمان پاسخ نداده اند، با ادامه درمان پاسخ بالینی نشان می دهند.
• توصیه می شود که در صورت بروز شوک یا ضربه شدید فوراً و به طور موقت درمان با میتوتان قطع شود و استروئید تجویز گردد زیرا ممکن است کاهش فعالیت غده فوق کلیوی، پاسخ طبیعی به این استرس ها را مختل نماید.