فلوتامید

موارد مصرف فلوتامید:

فلوتامید یک ترکیب غیر استروئیدی است با خواص ضد آندروژنی است که از طریق مهار برداشت و یا اتصال آندروژن ها در بافت های هدف عمل می کند. معمولاً همراه با آنالوگ های گونادرلین در درمان تسکینی سرطان پروستات کاربرد دارد. دوز معمول خوراکی آن mg 250 و 3 بار در روز است. در درمان ترکیبی، تولیدکنندگان انگلیسی توصیه می کنند که درمان با فلوتامید باید حداقل 3 روز قبل از تجویز آنالوگ گونادرلین آغاز می شود اگرچه در ایالات متحده آمریکا تولیدکنندگان مصرف همزمان را توصیه می کنند تا بیشترین اثر اعمال شود.

فارماکوکینتیک فلوتامید:

Flutamide به سرعت و به طور کامل از مسیر گوارشی جذب می شود و اوج غلظت پلاسمایی آن بعد از یک ساعت از مصرف دوز تجویزی ایجاد می شود. به سرعت و به طور وسیع متابولیزه می شود و متابولیت های آن (2 هیدروکسی فلوتامید) دارای آثار ضد آندروژنی است. نیمه عمر این متابولیت حدود 6 ساعت می باشد. هم فلوتامید و هم 2 هیدروکسی فلوتامید بیش از 90% به پروتئین های پلاسما متصل می شوند. دفع آن عمدتاً از طریق ادرار رخ می دهد و تنها مقادیر کمی از آن در مدفوع به چشم می خورد.

عوارض جانبی فلوتامید:

شایع ترین عوارض جانبی عبارتند از گرگرفتگی و ژینکوماستی قابل برگشت و یا حساس شدن پستانها که بعضی اوقات با گالاکتوره همراه است. حالت تهوع و استفراغ و اسهال و افزایش اشتها و یا بی اشتهایی و اختلالات خواب ممکن است رخ دهند. مواردی از واکنش های پوستی مثل نکرولیزاپیدرم و آسیب های کبدی که گاهاً کشنده هستند نیز مشاهده شده است. از دیگر عوارض جانبی می توان به آنمی، همولیز، سردرد، سرگیجه، دردعضلانی، تاری دید، اضطراب و افسردگی و کاهش میل جنسی، ناتوانی جنسی و افزایش فشار خون اشاره کرد. در اثر وجود Flutamide و یا متابولیت هایش تغییر رنگ ادرار به زرد کهربایی یا زرد مایل به سبز مشاهده می شود.

در بیماران قلبی عروقی مصرف آن باید با احتیاط صورت گیرد چرا که احتمال احتباس مایعات وجود دارد.

در اختلالات کبدی نیز تجویز آن بایستی با احتیاط صورت گیرد و در اختلالات شدید مصرف آن ممنوع است.

انجام تست های منظم عملکرد کبدی در تمامی بیماران توصیه می گردد و در صورت مشاهده علائم مسمومیت کبدی نیاز به کاهش دوز تجویزی و یا قطع مصرف دارو می باشد.