خاطرات مبتلایان سرطان:

خانم دوریس

«دوریس» در بخش خدمات درمانی مشغول به کار بود. 15 سال پیش مجبور به جراحی پستان شد و در همان موقع انجمن بیماران سرطان پستان را راه­اندازی کرد. به صحبت­های وی گوش می­دهیم:

«من سعی می­کنم بیشترین بهره را از زندگی ببرم. منظورم این است که سعی می­کنم تا آن جا که ممکن است زندگی کاملی داشته باشم و قدر هر روزی که می­گذرد را بدانم. من تقریباً در مرز بازنشستگی هستم اما امیدوارم به طور داوطلبانه در خدمت بیماران سرطانی باشم.

من و شوهرم دو بار به دور دنیا سفر کرده­ایم. البته قبلاً تصمیم داشتیم در دوران بازنشستگی به این سفر برویم. اما احساس کردیم حالا که می­توانیم بیشتر از اوقاتمان استفاده کنیم، آن را به عقب نیندازیم.

وقتی در مورد بیماری «دوریس» از او سؤال شد پاسخ داد: «خیلی ناگهانی اتفاق افتاد. پزشک متخصص روز دوشنبه مرا معاینه کرد و روز جمعه جراحی شدم. در آن موقع دخترم 15 ساله و پسرانم 13 و 9 ساله بودند و من مسئولیت مراقبت از مادرم را نیز بر عهده داشتم زیرا مدتی قبل پدرم در گذشته بود. یادم می­آید که شب و روز نماز می­خواندم و دعا می­کردم تا زنده باشم و بزرگ شدن بچه­ هایم را ببینم. از طرفی مادرم نیز شدیداً به من نیاز داشت و من می­بایست برای او هم که شده بیشتر زنده بمانم.

من آدم با قدرتی هستم اما باید اعتراف کنم در آن موقع به شدت احساس تنهایی می­کردم. هیچکس واقعاً قادر به درک من و آن چه برایم اتفاق افتاده، نیست.

5 سال بعد در همان بیمارستانی که تحت عمل جراحی قرار گرفتم، مشغول به کار شدم. دو تن از دانشجویان تصمیم گرفتند کاری برای بیمارانی که مجبور به عمل رحم شده­اند انجام دهند. من به آن­ها گفتم: «این کار درست نیست که با چند تا بیمار کار کنید و بعد آن­ها را به حال خود رها کنید. چرا یک گروه در سطح شهر تشکیل نمی­دهید؟

بعد از سرطان زندگیم دگرگون شد. وقتی آینده برای انسان مبهم می­شود، قدر زندگی حال را بیشتر می­داند. چیزهای جزئی­ت با ارزش­تر شده و برای هر روز که می­گذراند سپاسگزارتر خواهد شد. من دوباره درس موسیقی­ام را از سر گرفتم. عاشق آواز هستم و به علت پیرشدنم این شادی را از خود دریغ نمی­کنم.