بسیاری از افراد پس از اطلاع از تشخیص سرطان در زمینه سازگاری با آن در زندگی شخصی و خانوادگی دچار سطح بالایی از ناتوانی و ناامیدی می شوند. این بیماران برای بازگشت به زندگی عادی خود نیازمند کمک هایی جهت سازگاری و برآورده شدن نیازهای مختل شده خویش می باشند. لازاروس و فولکمن 1984 مقابله را تلاش های شناختی و رفتاری پیوسته و دایم برای اداره خواسته های بیرونی و درونی ویژه ای که فراتر از منابع فرد ارزیابی می گردد،تعریف کرده اند. در ارتباط با نظریه فولکمن و لازاروس، نظریه سازگاری روانی با سرطان ارائه شده است. سازگاری در سرطان به مجموعه نگرش ها و عملکردهایی اطلاق می شود که فرد برای بقا سلامت، تندرستی، احساس خوشبختی و غلبه بر استرس هایی که به علت ابتلا به سرطان ایجاد می گردد، اتخاذ می شود. و البته سازگاری با سرطان فرایندی است که در طول زمان انجام می شود. این سازگاری با تغییراتی در روش زندگی فرد همراه است که نیازمند برنامه ریزی است. افراد از طرق گوناگون سازگای ایجاد می کنند. بیماران مبتلا به سرطان برای سازگاری با بیماری بیشتر از راهبردهای مسئله مدار، هیجان مدار، اجتنابی، معنوی، حمایت اجتماعی، امیدواری، بازسازی شناختی و ... استفاده می کنند. البته بیشتر تحقیقات نیز نشان می دهد که پرکاربردترین روش سازگاری بیماران با سرطان راهبرد سازگاری معنوی است. بدین مفهوم که بیماران خواست الهی را بر خواست الهی ر بر خواست خود یا هر کس دیگری ارجح و خود را موظف به تسلیم به خواست خداوند می دانستند. نتایج بسیاری از مطالعات نشان داد که بیمارانی که سازگاری خوبی نشان دهند کمتر مضطرب یا افسرده می گردند و میزان کمتری از توجه و رسیدگی پزشکی را درخواست می کنند.
در حال حاضر موسسه سنین به عنوان بزرگترین NGO استان فارس به دنبال ایجاد مهارت های روانشناختی جدید برای بالا بردن سازگاری با بیماری در بیماران و خانواده آنها است و اداره دردی که اخیراً زندگی به آنها تحمیل کرده است تا ازین طریق بتوانند بهتر با سرطان سازگاری داشته باشند.
کلمات کلیدی:
موسسه سنین ، بیماران مبتلا به سرطان ، NGO