روانکاوی
.jpg)
روانکاو در رابطۀ فرد با ناخودآگاه او عمل می کند. حوزۀ عملکردش همچون قرار دادن آینه ای است در مقابل گفتار فرد تا از این طریق و در طولانی مدت (معمولاً بین پنج تا ده سال) فرد از طریق بازگویی آنچه به ذهنش می رسد (تداعی آزاد)، بر شیوۀ کارکردِ ناخودآگاه خویش آگاهی یافته و در این میان به ریشۀ ناهنجاریهای احتمالی رفتار خود دست یابد. بسیاری از ناهنجاریها با شناختِ ریشۀ آنها “حل” می شوند. روان کاوی از طرف دیگر به شناخت قدرتهای درونی و خفتۀ فرد یاری می رساند. امروزه یکی از مهمترین موارد استفادۀ روان کاوی، در جوامع غربی رواج دارد. چون نوعی آماده سازی است برای حرکت فرد به سمت و سویی دیگر با شناخت عمیقتر از نقاط ضعف و قدرتِ خود، همچون ناخدائی که با افزودن قدرتِ دید خود، کشتی را در طوفانها بهتر هدایت می کند.
آموزش روان کاوی را بیشتر به آموزش استاد- شاگردی تعبیر می کنند. چه اگر روانکاو خود از مرحلۀ دراز کشیدن روی دیوان و اقدام به کاوش روان، یا ریشه کاوی “ناخودآگاه” خود نگذشته باشد، چگونه می تواند راهنمای فردی دیگر باشد.