تاثیر سرطان بر نعوظ

Effect of Cancer on Erection

جراحی:

بعضى از جراحى هاى درمان سرطان، بر كيفيت "نعوظ" تاثير میگذارند:

• پروستاتکتومی رادیکال: خارج ساختن كامل پروستات و كيسه هاى منى.
• سیستکتومی رادیکال: خارج ساختن كامل مثانه، پروستات ... (كه احتياج به "ساختن" كيسه اى براى ادرار در داخل بدن دارد، با منفذى به خارج از شكم).
• رزکشن ابدومینوپرینئال: خارج ساختن قسمت پايين روده بزرگ و راست روده و مقعد (براى درمان سرطان روده) كه احتياج هست بعد از آن دريچه اى براى خروج مواد زائد در شكم ايجاد شود (AP).
• خارج سازی کامل مزورکتال: خارج ساختن كامل راست روده، مقعد و بافت نگهدارنده آن  (TME).
• تخلیه کامل لگن: جراحى كامل لگن شامل خارج ساختن كامل مثانه، غده پروستات، راست روده و مقعد (به علت يك تومور بزرگ در روده) و پس از آن بايد خروجى هايى براى دفع ادرار و مدفوع در ناحيه شكم ايجاد كنند.

تمامى اين جراحى ها به اشكال مختلف، "دستيابى به نعوظ" را مختل مى نمايند، برخى قادر به "دخول" هستند (هر چند نه به "محكمى" قبل) و بعضى اصلاً قادر به نعوظ نمى باشند، اما امروزه درمان هاى موثر و متعددى براى اين مشكل وجود دارد.
بيشترين لطمه به اعصاب عامل نعوظ، در جراحى هایی پيش مى آيد كه در ابتداى مطلب، ذكر شدند. رشته هاى عصبى مربوط به اعمال جنسى  در دوطرف و پشت پروستات (مابين مقعد و غده پروستات) قرار دارند. در هنگام عمل، چنانچه جراح آن ها را نبيند، ممكن است به آن ها آسيب برسد.
هرگاه كه اندازه تومور اجازه بدهد، جراح سعى "در حفظ رشته هاى عصبى" خواهد نمود، اما به هر صورت برخی آسيب ها اجتناب ناپذير خواهد بود. تحقيقات نشان داده اند كه شايد بهبودى اين اعصاب آسيب ديده، دوسال زمان ببرد. ما مى دانيم كه اگر اعصاب دو طرف پروستات تا ميزان زيادى، سالم مانده باشند، احتمال "دستيابى به نعوظ كامل" بسيار بالا است، اما چيزى كه دقيق نمى دانيم اين است كه، چرا برخى مى توانند و بهبود مى يابند و بعضى نه؟

سایر مواردی که بعد از جراحى بر "نعوظ" تاثير گذارند:

• سن: (افراد زيادى هم هستند كه خارج از روند درمانى، با نعوظ مشكل دارند) اما، مردان زير شصت سال و على الخصوص زير پنجاه سال، پس از جراحى بعضى سرطان ها، احتمال بهبودى بيشترى دارند.
• نعوظ محكم و اساسى قبل از جراحی: كسانى كه قبل از عمل "نعوظ محكم و اساسى" داشته اند در مقايسه با افرادى كه از قبل هم مشكلاتى داشته اند، مشكلات شان سريع تر و بهتر، حل مى گردد.
• بيمارى "پيرونى": كه در آلت مرد (بعد از نعوظ و يا هنگام آن) انحراف یا نقطه دردناكى به وجود مى آيد و اغلب به علت پارگى و آسيب ديدگى بافت داخلى آلت مى باشد، مثلا ً به علت جراحى خارج سازی كامل پروستات. به هر حال اين بيمارى ربطى به درمان سرطان ندارد و با تزريق داروهايى، مشكل درد بر طرف مى شود. به يورولوژيست متخصص مراجعه نماييد.

توانبخشی زود هنگام آلت بعد از جراحی:

مطالعات نشان از آن دارد كه شروع شيوه هاى مختلف "توان بخشى آلت"، در هفته ها و ماه هاى پس از جراحى، مى تواند به بهبود عمل كرد جنسى اشخاص كمك زيادى بنمايد.

هر نوع نعوظی کمک کننده است، زيرا، دست يابى به نعوظ باعث میشود خون مملو از اكسيژن، به فراوانى بافت آلت را پر نموده و آن را "سلامت" نگه مى دارد. گفتيم كه دوران "بهبودى" براى نعوظ مدت دوسال است، اگر فردى در اين دوره دستيابى به نعوظ نداشته باشد، بافت آلت دچار ضعف شده و ديگر دستيابى به يك نعوظ مستحكم، و طبيعى بسيار دور از ذهن مى شود.

ايده توانبخشى آلت براى آنست كه (با استفاده از دارو)، با ايجاد نعوظ مرتب (٢-٣) مرتبه در هفته، اجازه دهيم اعصاب صدمه ديده، بهبود يابند، و بافت آلت سالم بماند. هدف ایجاد نعوظ محكم است كه قابليت "دخول" داسته باشد، اما در دوره "توانبخشى" احتياجى به فعالیت جنسى نيست.

در اين توانبخشى از داروهايى مانند: سيلدنافيل (وياگرا)، تادالافيل (سياليس)، وِردنافيل (لويترا) استفاده مى نمايند. از آن جايى كه اين داروها بر اعصاب مربوط به نعوظ اثر دارند، در هفته هاى اول، بر تعداد كمى از افراد اثر گذار هستند. اگر دارو كلاً اثر گذار نباشد، از روش تزريق به آلت استفاده مى شود كه از روش "مكش" بهتر و مفيد تر است.
روش ديگر اين است كه از همان داروها، با "دوز" پايين استفاده مى گردد (هدف دستيابى به نعوظ نمى باشد) بلكه، دارو كمك مى نمايد كه گردش خون در اطراف شبكه عصبى (مربوط به نعوظ ويا اعمال جنسى) بيشتر شده، ودر نتيجه روند ترميم تسريع شود.

بنابراين توان بخشى آلت دو مرحله دارد:

• مطمين شويم كه با ايجاد نعوظ دو تا سه مرتبه در هفته (نعوظ كامل با قابليت دخول)،  سلامت بافت آلت را تامين نموده ايم.
• با ميزان (دوز) پايين يك داروى مناسب، روند گردش خون را در سيستم اعصاب افزايش دهيم، تا روند بهبود رشته هاى عصبى، با سرعت بيشترى انجام شود. با پزشكان خود در اين موارد گفتگو داشته باشيد.

پرتو درمانى ناحيه لگن:

گاهى سرطان هاى پروستات، راست روده، مثانه، روده، با تابش اشعه درمان مى شود، اما از عوارض آن مانند اختلال در دست يابى به نعوظ، نبايد غافل بود. هر چه تابش گسترده تر و شدت اشعه بيشتر باشد، احتمال بروز ناتوانى در (دستيابى به يك نعوظ مستحكم با "قابليت" دخول) بيشتر است. يكى از اين دلايل مشكل ساز، آسيب ديدگى شریانهاى خونرسانی کننده به آلت است. زمانی كه ناحيه تحت پرتو درمانى شروع به ترمیم شدن مى کند، رگ هاى خونى (به علت آسيب دیدن)، توانايى اتساع كافى براى خون رسانى سريع به آلت، كه موجب ايجاد نعوظ مى شود را، از دست مى دهند. بعلاوه، ديده شده كه در پرتو درمانى، تابش اشعه موجب "سفت و سخت شدن رگ ها" شده و در مواردى آن ها را كامل مسدود نموده است. در ضمن پرتودرمانی به سيستم عصبى مربوط به نعوظ هم آسیب می زند.
برای بعضى از مردان، در سال اول بعد از درمان، روز به روز، وضعيت دستيابى به نعوظ دشوار تر شده (اين تغيير تدريجاً اتفاق مى افتد) و بعضى قادر به نعوظ هستند، اما پيش از رسيدن به "اوج لذت جنسى" آن را از دست مى دهند (تحقيقاتى در حال انجام است كه بفهمند آيا "توانبخشى آلت" هم در اين مورد اثر گذار است يا خير). بايد بدانيم كه اگر مردى بعد از درمان، میل جنسى خود را از دست داد، ويا اختلال جدى در نعوظ داشت، اين موضوع ربطى به ميزان هورمون "تستسترون" نداشته، و احتياجى به هورمون اضافه نيست، زيرا خود موجب تسريع رشد سلول هاى سرطان پروستات مى شود.

سرطان پروستات درمان شده با پرتودرمانی:

بعضى مردان كه براى سرطان پروستات پرتو درمانى "داخلى" داشته اند، نيز از اختلال جدى در نعوظ شكايت داشته، و بعضى بر عكس نعوظ محكم با قابليت "دخول" داشته اند، اما فقط عده بسيار كمى گفته اند كه نعوظ آن ها همان "استحكام و كيفيت" قبل از درمان را دارد.
گاهى اگر سرطان پروستات، در مراحل اوليه باشد، مردان حق انتخاب نوع درمان را دارند (جراحى و يا پرتودرمانى) اگر بخواهيم مقايسه اى بين اين دو درمان متفاوت (از منظر تاثير سوء بر دستيابى به نعوظ) انجام دهيم، در مى يابيم كه در دراز مدت، تفاوت چندانى با يكديگر ندارند. مردانى كه پرتو درمانى انجام داده اند، با افت تدريجى "توانايى نعوظ"، تا سال ها بعد از درمان روبرو بوده اند، و آنان كه تحت عمل جراحى قرار گرفته اند، بلافاصله بعد از درمان، توانايى خود را ازدست داده، اما شانسى دارند كه در مدت دوسال بعدى، بهبودى نسبى يابند. اما، چهار سال بعد از خاتمه درمان، شیوع اختلالات نعوظ كامل در هر دو گروه يكسان مى باشد (البته درمان هايى براى آنها وجود دارد).

شيمى درمانى:

اغلب مردانى كه تحت شيمى درمانى قرار گرفته اند، نعوظ طبيعى و عادى خود را حفظ نموده اند و فقط در تعداد اندكى مشكلاتى عارض شده است. بلافاصله بعد از شيمى درمانى، تمايلات جنسى و نعوظ كامل متوقف مى شود، اما بزودى بر میگردد. چون شيمى درمانى توليد هورمون توستسترون را كم مى كند، بر تمايلات جنسى تاثير دارد. برخى داروهاى ضد استفراغ و تهوع هم كه به بيماران داده مى شود، تعادل هورمونى را به هم ميزند (اين عارضه پس از پايان درمان، بهبود مى يابد).

• بعضى از داروهاى شيمى درمانى از قبيل:

‏سیس پلاتین
‏وین کریستسن
‏پکلی تاکسل
‏بورتزومیب
‏تالیدوماید
به بعضى از نقاط سيستم عصبى بدن آسيب مى رسانند (معمولاً اعصاب كوچك دست و پا) و به آن "نورو پاتى محيطى" مى گويند، و براى بعضى ها كه شنيده اند "اين داروها به سيستم اعصاب صدمه مى زنند" باعث نگرانى مى شوند. تعداد زيادى از رشته هاى عصبى در اعمال جنسى و انجام صحيح آن ها نقش مهمى دارند.
در ضمن شيمى درمانى ميتواند باعث بازگشت مجدد هرپس (ویروس تبخال) و زگیل روى اعضاء تناسلى مردانى، شود  كه قبلاً به آن ها مبتلا بوده اند.
در ضمن، شيمى درمانى مى تواند باعث عقيم شدن كوتاه مدت و يا بلند مدت و دائمى بشود به قسمت، (تاثيرات درمان سرطان بر چگونگى بارورى مردان) در سايت مراجعه نماييد.

پیوند مغز استخوان:

مردانى كه در گذشته (بعد از كاشت سلول هاى بنيادى) مبتلا به بيمارى "پيوند عليه ميزبان"(GVHD) بوده اند، احتمال زيادى دارد كه توليد توستسترون خود را (بعد از شيمى درمانى)  براى مدت هاى مديدی از دست بدهند، و احتياج است تا با هورمون هاى جايگزين درمان شوند تا تمايلات جنسى و توانايى نعوظ خود را بدست آورند.

تاثيرات روانى درمان سرطان بر "دستيابى به نعوظ با كيفيت":

بسيارى مردان در زمانى كه انسان قادر به نعوظ نيست، ترس، اضطراب و نا امیدی ... به ايشان مستولى مى گردد. آن ها مى گويند كه احساس مرد بودن ندارند، تهى و پوچ هستند، چيز ارزشمندى را از دست داده اند، شاد نيستند و از زندگى بيزار شده اند. تمامى اين احساسات، در موقع درگيرى با مشكل نعوظ عادى است و به محض درمان، بهبود مى يابند. اگر اين گونه احساسات خيلى شديد و يا ادامه دار بود، كمك گرفتن از روان پزشكان (خصوصاً اگر تخصص در امور جنسى و ناتوانى هاى مربوط را داشته باشند)، بسيار سودمند است.
گاهى نگرانى و اضطراب در مورد "تصور از خود" و شك در "داشتن توانايى" منجر به عدم موفقيت در دستيابى به نعوظ می شود. به جاى آن كه بى خيال باشند و سعى كنند خود را "تهييج" نمايند، بر اين فكر بيهوده تمرکز کنند كه آيا قادر به "ايجاد نعوظ محكم و با کیفیت" هستند يا خير و در نتيجه، به علت استرس و ...  دستيابى به نعوظ، ناممكن مى شود.

اگر آرام و خون سرد باشيد، توان نعوظ خود را احيا مى كنيد و ديگر لازم نيست كه عوارض درمان هاى خود را "سرزنش" نماييد. عدم نعوظ، اگر علل روانى (استرس، نگرانى، اضطراب، افسردگى) داشته باشد، كاملاً قابل درمان است (با كمك و يارى درمان گرانى كه تخصص در امورات جنسى دارند). به هر صورت، اتخاذ هر نوع درمان، نياز به بررسى تاريخچه درمانى فرد و در نظر گرفتن نتايج چند آزمايش پزشكى مشخص دارد، تا بهترين شيوه در پيش گرفته شود.