باباکوهی
مشخصات: در رشته کوه‌های شمالی شهر شیراز و در سمت چپ دروازه قرآن، کوه باباکوهی قرار دارد که به خاطر جای گرفتن قبر یکی از بزرگان و مشایخ اواخر سده چهارم هجری قمری به نام «باباکوهی» به این نام خوانده می‌شود. شیخ ابوعبدالله بن باکویه شیرازی مشهور به باباکوهی که لقب «بابا» را به دلیل سالک بودنش گرفته، در سال ۳۳۷ هجری قمری به دنیا آمد و در سال ۴۴۲ هجری قمری درگذشت. وی در جوانی به کسب دانش های تکمیلی پرداخت و با بیشتر ریش سپیدان نامی آن روزگار دیدار کرد. عبدالله باکویه پس از سال‌ها جهانگردی دوباره به شیراز برگشت و چند سالی را دور از مردم و هیاهوی شهر در اشکفت کوه شمالی شیراز که آن را صبوی می‌گفتند عزلت گزید و به نیایش پرداخت و در سال ۴۴۲ پس از زیوِشی ۱۰۵ ساله درگذشت و پیروانش وی را در خانقاهش که امروزه آرامگاه اوست به خاک سپردند. در این کوه کهن ترین چشمه ایران که هنوز جاری است قرار دارد.
در این مکان، چندین اتاق و یک حوض سنگی ساخته شده و درختان قدیمی آن، گویای پیشینه کهن آن است. در سمت بالا‌تر این گردشگاه، آرامگاه باباکوهی قرار دارد.
نشانی: از دروازه قرآن به سمت بلوار جمهوری، پس از گذر از آبنما های سمت راست خیابان، مجاور پل هوایی، تابلو پارک کوهستانی باباکوهی، وارد کوچه شده، مقبره باباکوهی سمت راست قرار دارد و از دور قابل رویت است.
مسیر: 1. جاده سیمانی و پله های سنگ چین شده
2. شیب خاکی سمت راست و گذر از وسط جنگلهای کاج
نویسنده: سید سعید کسایی