روشهای تصویربرداری تشخیص سرطان (کلیات)

Imaging Methods in Cancer Diagnosis (Introduction)

مقدمه:
دستگاههای رادیولوژی از اعضای داخل بدن تصویر تهیه می کنند و به پزشک کمک می کنند که آیا تومور(توده) وجود دارد یا خیر. این تصاویر می تواند به چند روش تهیه شود:

• سی تی اسکن:

دستگاه پرتو X است که به یک کامپیوتر متصل است و یکسری عکس های با جزییات از اعضای بدن تهیه می کند. ممکنست برای واضح کردن نواحی مختلف درون بدن یک رنگ یا کنتراست تزریق شود تا عکس جزییات بیشتری را نشان دهد که به آن سی تی با کنتراست می گویند.   
                  
• اسکن هسته ای (اسکن رادیونوکلئید):

مقدار کمی ماده رادیو اکتیو به بدن تزریق می شود تا از طریق گردش خون به سراسر بدن پخش شود و در استخوان ها یا اعضای خاصی از بدن تجمع یابد. با دستگاهی که اسکنر نامیده می شود و رادیو اکتیویته را می سنجد تصویری از استخوانها یا اعضا روی مونیتور کامپیوتر یا فیلم نمایش داده می شود. ماده رادیواکتیو سریع از بدن خارج می شود.

• سونوگرافی:

دستگاه سونوگرافی امواج صوتی غیر قابل سمعی را ارسال می کند. امواج صوتی به بافتهای بدن برخورد می کند و بر می گردد. یک دستگاه کامپیوتر این انعکاس امواج را ثبت می کند و تبدیل به تصویری از درون بدن شما می کند. که به این تصویر سونوگرام می گویند.

• ام آر آی:

یک مگنت قوی متصل به یک کامپیوتر برای تولید عکس های با جزییات از درون بدن شما به کار می رود. پزشک شما می تواند این تصاویر را روی مونیتور ببیند و پرینت آنها را بگیرد.

• پت اسکن:

برای این اسکن به بیمار یک ردیاب (tracer) تزریق می شود. معمولا این ردیاب گلوکز رادیواکتیو است که توسط بافت های با سوخت و ساز بالا برداشت می شود. از آنجاییکه مصرف گلوکز سلول های سرطانی بالا است بیشتر این گلوکز توسط بافت های سرطانی برداشت می شود. سپس یک ماشین تصاویر سه بعدی ایجاد می کند که نشان می دهد ردیاب در کجای بدن تجمع یافته است. این اسکن ها نشان می دهد که چگونه ارگانها و بافتها کار می کنند.

• عکس ساده (X Ray):

از دوز پایین پرتو برای ایجاد تصویر استفاده می شود.