میتومایسین
Mitomycin

موارد مصرف میتومایسین:
میتومایسین در درمان کارسنومای معده، لوزالمعده، کلورکتال، پستان، سر و گردن، مجاری صفراوی، ریه، گردن رحم، مثانه و لوسمی میلوسیتیک مزمن مصرف می شود.
مکانیسم اثر میتومایسین:
میتومایسین بعد از فعال شدن توسط آنزیم ها در بافتها به عنوان یک داروی آلیکه کننده عمل می کند. میتومایسین موجب اتصال دو رشته DNA بهم شده و ساخت DNA و نیز تا حدی ساخت RNA و پروتئین را مهار می کند.
فارماکوکینتیک میتومایسین:
متابولیسم میتومایسین عمدتاً در کبد صورت می گیرد. نیمه عمر آن در مرحله نهایی حدود 50 دقیقه بوده و دفع آن کلیوی است.
عوارض جانبی میتومایسین:
کاهش گلبول های سفید خون یا عفونت و ترومبوسیتوپنی از عوارض شایع میتومایسین هستند.
هشدارهای میتومایسین:
اگر طی تزریق وریدی دارو به بافتها اطراف و رگ نشت کرد باید تزریق را بلافاصله متوقف و بقیه دارو را از طریق یک ورید دیگر تجویز کرد. ممکن است برداشتن ناحیه آسیب دیده توسط جراحی لازم شود.
توصیه های دارویی میتومایسین:
- میتومایسین را معمولاً از طریق یک کاتتر وریدی تزریق می کنند.
- به علت ایجاد نکروز موضعی بافتها، نباید میتومایسین را به صورت عضلانی یا زیر جلدی تزریق کرد.
- میتومایسین را برای درمان بعضی از تومورها به صورت تزریق شریانی ( مثلاً در شریان کبدی) تجویز می کنند.
- دوره درمان بعدی با میتومایسین باید تنها زمانی که سلول های خونی به تعداد قابل قبول بازگشتند، انجام شود.
- اگر بیماران پس از دو دوره درمان پاسخ لازم را به میتومایسین نداند به نظر نمی رسد که درمان با میتومایسین در آنها نتیجه ای داشته باشد.